Ένας χωρισμός ή ένα διαζύγιο μπορούν να αποτελέσουν την αιτία δημιουργίας έντονων συναισθημάτων αλλά και συγκρούσεων. Είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία, η οποία εκτός από το ”πολεμικό” κλίμα που καλλιεργεί ανάμεσα στο ζευγάρι, μπορεί να προκαλέσει και μακροχρόνιες αρνητικές επιδράσεις στα παιδιά.

Έχει παρατηρηθεί, πως, κατά την διάρκεια ενός διαζυγίου, οι συγκρούσεις ανάμεσα στο ζευγάρι είναι αναπόφευκτες. Τα αντικρουόμενα συναισθήματα τους δεν μπορούν να συγχρονιστούν με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε μια συνεχή διαμάχη, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον ή νιώθοντας δικαιολογημένη οργή, αφού κατά την άποψη τους ο άλλος γονέας τους πρόδωσε ή τους απέρριψε.

Το ερώτημα, που προκύπτει σε αυτή την περίπτωση, είναι το πως οι γονείς μπορούν να είναι σωστοί μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα έτσι ώστε να μην υποφέρουν τα παιδιά τους;

Η αλήθεια είναι πως στόχος δεν είναι να μετατραπούν οι γονείς σε ρομπότ χωρίς συναισθήματα, αλλά οφείλουν να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν,πως και ο άλλος γονέας τρέφει έντονα συναισθήματα κατά την διάρκεια του διαζυγίου και να αντιληφθούν και την δική τους συμβολή στο πρόβλημα του γάμου.

Πολλές φορές, όταν δεν υπάρχει συνεννόηση ανάμεσα στο ζευγάρι και υπάρχει διαρκής σύγκρουση, τα παιδιά βρίσκονται εκτεθειμένα στις συνεχείς αυτές εχθροπραξίες και τρομάζουν όταν ακούν τους γονείς τους να φωνάζουν και να απειλούν ο ένας τον άλλον. Ανησυχούν βαθιά για την ασφάλεια και την ευτυχία των σημαντικότατων, για αυτά, προσώπων ενώ, σωστά, αντιλαμβάνονται, πως και αυτά τα ίδια δεν είναι ασφαλή, όταν απειλούνται οι γονείς τους.

Τους δημιουργείται άγχος, που εκφράζεται με διαταραχές ύπνου, ενούρηση, εφιάλτες, φάγωμα νυχιών και υπερένταση, καθώς, επίσης, απουσιάζει η σωστή διαπαιδαγώγηση. Και σαν να μην ήταν αρκετά τα συναισθήματα ανασφάλειας και η απουσία πειθαρχίας και παρηγοριάς από τους γονείς τους, τα παιδιά νιώθουν, επιπλέον, υπεύθυνα για τις γονικές συγκρούσεις. Συγκεκριμένα, είναι συνηθισμένο, κατά την διάρκεια της διαμάχης το ζευγάρι να τσακώνεται βάζοντας συχνά μπροστά, ότι έχει να κάνει με τα παιδιά, π.χ. λέγοντας χλευαστικά «μην είσαι τόσο αυστηρός μαζί του» ή «εσύ την έχεις κακομάθει» ή ακόμα, χειρότερα, προσπαθώντας να οδηγήσουν το παιδί να πάρει το μέρος κάποιου από τους δύο, με αποτέλεσμα να νιώθει πως εκείνο φταίει για την δυστυχία αυτή. Οι γονείς είναι τόσο απασχολημένοι και προσηλωμένοι στο πως να επιτεθούν ο ένας στον άλλον που δυσκολεύονται να αντιληφθούν τις ανησυχίες των παιδιών τους. Μία δυσκολία των γονιών, που μπορεί να έχει καταστροφικά και επιβλαβή αποτελέσματα.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναφερθεί σε αυτό το σημείο, πως οι γονικές συγκρούσεις δεν βλάπτουν μόνο τα παιδιά των διαζευγμένων οικογενειών. Η συνεχής ύπαρξη συζυγικών συγκρούσεων ακόμα και σε οικογένειες που διατηρούν την ακεραιότητα τους, δημιουργεί πολλά προβλήματα προσαρμογής στα παιδιά, τα οποία αναπτύσσουν επιθετική ή προκλητική συμπεριφορά, συναισθηματικά συμπτώματα άγχους αλλά και αρκετά χαμηλή αυτοεκτίμηση.

”τα παιδιά βρίσκονται εκτεθειμένα στις συνεχείς αυτές εχθροπραξίες και τρομάζουν όταν ακούν τους γονείς τους να φωνάζουν και να απειλούν ο ένας τον άλλον. Ανησυχούν βαθιά για την ασφάλεια και την ευτυχία των σημαντικότατων, για αυτά, προσώπων…”

Είναι επομένως πολύ σημαντικό τα ζευγάρια που παίρνουν διαζύγιο να δείχνουν αυτοσυγκράτηση και να μην μαλώνουν μπροστά στα παιδιά τους αλλά ούτε να τα εμπλέκουν με οποιονδήποτε τρόπο σε γονικές συγκρούσεις. Η συνεργασία των δύο είναι θεμελιώδης για την ασφαλή προσαρμογή των παιδιών στην καινούργια αυτή κατάσταση που θα δημιουργηθεί μετά το διαζύγιο.